Een Michael Kelly Deuce Phoenix op de werkbank.
Deze is binnengekomen met een luide brom wanneer ingeplugd.
Het is lastig om aan de elektronica te werken van een Jazz-gitaar, omdat er nagenoeg nooit een toegangsluikje zit en dus alle werk via de f-gaten moet gebeuren. Ook hier.
Waarschijnlijk heeft de jack ooit los gestaan, want de massa-kabel was losgekomen. Maar er was meer aan de hand. Het klemmetje van de jack zag er wat verbogen uit en het voelde erg “licht” naar wat ik gewoon was van die dingen.
Op de foto zie je onderaan wat er gemonteerd was, en bovenaan wat ik in voorraad had. De dikte van het klemmetje is bij de gemonteerde jack 0,45 mm dik en bij mijn stock-product 0,70 mm. Een duidelijk kwaliteitsverschil dus. De gemonteerde jack was niet (meer) goudkleurig, zoals de rest van de hardware. Is die ooit door iets minderwaardig vervangen geweest of is die zo geproduceerd? Geen idee.
Er is een nieuwe, goudkleurige Pure Tone jack in gegaan.
Die klemmetjes zijn 0,52 mm dik, maar het zijn er wel vier voor een mono-jack. Zowel de tip als de sleeve worden door twee klemmetjes vastgehouden, wat een erg stabiele verbinding geeft. Weg brom.
De setup van de gitaar was ook niet ok. De hals stond krom, waardoor een heel hoge actie ontstaan was. De truss-rod bleek los te zitten. Ik heb hem over een aantal dagen telkens een beetje bijgespannen en dan een week laten rusten en de hals kwam gelukkig terug recht. Dit is geen DIY-job – teveel spanning en je truss-rod gaat door de hals / fret bord komt los of ander onheil. Geduld, meten, wachten…
Actie regelen, intonatie juist zetten en nog een kleine poetsbeurt en de gitaar is weer klaar voor jaren speelplezier.